Eind april konden wij in diverse kranten lezen dat minder dan één procent van de Nederlanders problemen heeft met drank. Dat was een heel ander getal dan de negen procent waartoe eerdere (wetenschappelijke) onderzoekers waren gekomen. Die optimistische 0,8 procent was dan ook afkomstig van de Stiva, de koepel van de alcoholbranche.
De Stiva had ruim duizend Nederlanders geënquêteerd over hun drinkgedrag. De uitkomst van die enquête werd in een persbericht gepresenteerd als een schets van de alcoholproblematiek in ons land. Het is echter een bekend verschijnsel dat mensen met alcoholproblemen die problemen blijven ontkennen zo lang zij kunnen. Zelfs totaal verslaafde alcoholisten beweren vaak nog dat zij helemaal niet verslaafd zijn en zo kunnen stoppen als zij dat zouden willen. Door de gebruikers zelf naar hun mening te vragen, blijft zeker 90% van de problemen buiten het gezichtsveld. De Stiva heeft door de gekozen werkwijze op voorhand aangestuurd op een veel te rooskleurig beeld.
Verder meldde de Stiva dat een meerderheid van de respondenten zegt slechts 3 à 5 glazen per week te drinken. En 26% van hen zou minder dan één glas per week drinken. Als wij dan in aanmerking nemen dat uit de statistieken blijkt dat door de Nederlanders boven de zestien jaar gemiddeld 2 glazen per dag gedronken worden, dan moet de resterende 24% van de Nederlanders vrijwel permanent stomdronken zijn. Dat laatste is niet het geval, dus de respondenten van de Stiva liegen over hun alcoholconsumptie.
Een ander veel te rooskleurig beeld leverde de vraag wanneer mensen drinken. Volgens de Stiva zou 40% alleen alcohol drinken tijdens feestjes. Een veel te optimistische inschatting, tenzij men bereid is ieder weekeinde tot een driedaags feest te verheffen. Dat slechts 23% dagelijks drinkt, lijkt ook moeilijk te verenigen met het totale Nederlandse alcoholgebruik.
Het voorgaande toont nog eens aan dat er een enorm gat gaapt tussen hetgeen mensen beweren te doen, en wat zij echt doen. Door de beweringen van mensen te presenteren als de werkelijkheid, bagatelliseert de Stiva de omvang van de problemen, en maakt zij zich schuldig aan misleiding. Zo krijgt het publiek (en de politici) de indruk dat het wel meevalt met de alcoholproblematiek in Nederland. Daarmee ondermijnt de Stiva het maatschappelijk draagvlak voor een krachtdadig alcoholmatigingsbeleid.
Dingeman Korf